امضای توافقنامه ی تشکیل حکومت ملی

پس از گذشت ٦ ماه و اندی به فضل خدا و یاری جامعه ی بین المللی و صبوری و تحمل هموطنان و از خود گذشتگی و انعطاف پذیری کاندیدای ریاست جمهوری با برگزاری یک محفل با حضور رسانه ها توافقنامه ی تشکیل حکومت ملی با حضور٢ شاهد ( یان کوبیش و سفیر آمریکا در کابل ) میان نامزدان به امضا رسید و این پیوند به خوشی صورت گرفته و فصل اول سریال پر هزینه ی انتخابات به پایان رسید.هموطنان عزیز به زودی شاهد فصل دوم این سریال که احتمالا دعوا بر سر تعیین وزرا و مسایل دیگر است خواهید بود.نتیجه گیری اخلاقی:به ملت افغانستان ثابت شد هنوز هم زورگویی ها و بی عدالتی ها در افغانستان ادامه دارد و دموکراسی در جامعه و دولت جایگاهی ندارد و رای مردم و انگشت های قطع شده و خون ریخته شده هیچ ارزشی ندارد.

ملت فراموش کار

استاد سیاف: کسانی که پسر جوان را در پیش چشمان مادرش با راکت می‌زنند، آیا او اسلام است؟ لعنت به کسی که بگوید او اسلام است.

نظر من به این سخن 

عجب ملتی هستیم ما، نمی دانم با کدام آب و گل ساخته شدیم که در رگ و خون ما فراموشی جریان دارد !!! گویی ملت دهه ی ٦٠ و ٧٠ خورشیدی را انگار اشخاصی که دست شان به خون ملت آغشته است از یاد برده اند. سالهای که جنگ سر قدرت بود و کابل هم میدان جنگ. چند فرد ناشی در راس اقوام با کمک کشورهای همسایه مردم را تباه کردند.

استاد سیاف خودش یادش رفت که چندین جوان در راکت پرانی ها از سوی خودش کشته شدند؟ 

 

افغانستان بزرگترین قبرستان جهان

هر روز خبر مردن و کشته شدن یک دسته انسان بی گناه سالهاست وقتی اخبار افغانستان را گوش می کنیم نه از پیشرفت تکنولوژی خبری است نه از فرهنگ سازی، فقط از سیاست های چندگانه ی دولتمردان که دلیل اصلی این حوادث اند و کشته شدن هموطنان مان به گونه های مختلف چیزی دیگری نمی شنویم. یا انفجار یا انتحار یا قتل های ناموسی و یا سرقت ها و قتل های وحشیانه.چندی پیش خبر مرگ کودک ٢ ساله به نام عثمان و مادرش که نیز آبستن بود همه را تکان داد. واقعا نمی دانم چه بگویم دیگر توان بیان سخن یا نوشتن متنی را ندارم.زمانی که به چشم های این کودک بی گناه می نگرم به شدت از منطقه ی به نام افغانستان با تمام حوادث و رویداد های  وحشیانه ی و غیرانسانی که در این سرزمین رخ می دهد  متنفر می شوم  گویی مردم برای کشته شدن در افغانستان به دنیا می آیند .  احساس می کنم افغانستان تبدیل شده به بزرگترین قبرستان و شکنجه گاه، هر روز یک تعداد می میرند یک تعداد مجروح می شوند و یک تعداد از هم غم عزیزانشان می سوزند و این داستان سالهاست که ادامه دارد.

کشته شدن پلوشه توخی خبرنگار در مزارشریف

با تاسف مطلع شدم بانو پلوشه توخی خبرنگار ٢٦ ساله در مزارشریف از سوی یک فرد ناشناس با ضرب چاقو به قتل رسید. جامعه ی خبرنگاران سالهاست که پلوشه ها را به گونه های مختلف از دست داده و می دهد.

انتخابات بی نتیجه

چندی پیش قبل از آغاز ماه سپتامبر پست زده بودم و از ترسم را بابت اینکه شاید انتخابات پارلمانی سویدن برگزار و نتایج آن اعلام شود ولی انتخابات افغانستان هنوز هم به نتیجه نرسد نوشته بودم. متاسفم از اینکه حدسم درست از آب درآمد. همان متل معروف یادم آمد که می گویند بز در غم جان کندن است قصاب به فکر چربو پالیدن. بیش از ٦ ماه است که مردم از هر لحاظ قربانی خودخواهی و به قدرت رسیدن ٢ فرد به ظاهر روشنفکر و تحصیل کرده ی خود شده اند.دلم به حال بی سرنوشتی مردم کشورم می سوزد.