کودکان روی جاده های شهر!

الا ای کــودک معصــوم افغـــان

چــرا استی چنین زاروپریشــان

بــدون جــامــۀ گـرم و مسـاعــد

بلــرزی ازخنک چـون بیــد لـرزان 

زدنــد آتش بــه بـــاغ آستـانـت 

که گلهای امیـدت شـد پریشان 

فســرده چهــرۀ گـلگــونــۀ تـــو

هوای سردوخفتن های بی نان

دلم پــرخــون شده از حال زارت

که استی پـا برهنه در زمستان

پــدراز تــو گــرفتنــد مـادرت کو؟

کی میبینی به هرسو زارو حیران 

کو آن دولت که دل جوی تو باشد 

کنــد حــال پــریشــان تـو پرسان

زآهــت بنگــرد ظـالـم ســزایـش

دهـد روزی بـرایــش چــرخ دوران 

عزیزه- کی بـود تـا اهـل میهـن ؟

رها گردند ازاین غم های سوزان 

عزیزه عنایت :