کابوس یک لقمه نان

این روزها مردم در افغانستان کابوس یک لقمه نان و بی کاری را می بینند.

حمله ی انتحاری در خوست

حمله ی انتحاری در خوست جان ۲۵ نفر را گرفت این حمله در نزدیکی یک پایگاه مربوط به نیروی آمریکا رخ داده است. از وزیر محترم صحت عامه و دولت خواهش می کنم پروسه ی توزیع تابلت های ضد بارداری و همچنان کاندوم را روی دست بگیرند تا مانع تولید نسل و کشته شدن انسان ها توسط مخالفین و موافقین و این و آن در منطقه ی جهنم مانندی به نام افغانستان شوند مردم دیگر طاقت از دست دادن عزیزانشان را ندارند.

فرار یک تن از قاتلان فرخنده

یک تن از قاتلان فرخنده با پرداخت مبلغ ۳۰ هزار دالر رشوت به پولیس توانست از چنگ قانون فرار کند. 

این هم از افغانستان، اجرای قانون  و الا ماشاالله این کشور 

کشوری که سال ۲۰۱۴ مقام اول را در فساد اداری کسب کرد چگونه می شود در آن کشور از حق یک دختر بی زر و زور بی نام و نشان دفاع کرد. به نظر شما مقصر کیست؟

ملت فراموش کار

استاد سیاف: کسانی که پسر جوان را در پیش چشمان مادرش با راکت می‌زنند، آیا او اسلام است؟ لعنت به کسی که بگوید او اسلام است.

نظر من به این سخن 

عجب ملتی هستیم ما، نمی دانم با کدام آب و گل ساخته شدیم که در رگ و خون ما فراموشی جریان دارد !!! گویی ملت دهه ی ٦٠ و ٧٠ خورشیدی را انگار اشخاصی که دست شان به خون ملت آغشته است از یاد برده اند. سالهای که جنگ سر قدرت بود و کابل هم میدان جنگ. چند فرد ناشی در راس اقوام با کمک کشورهای همسایه مردم را تباه کردند.

استاد سیاف خودش یادش رفت که چندین جوان در راکت پرانی ها از سوی خودش کشته شدند؟ 

 

افغانستان بزرگترین قبرستان جهان

هر روز خبر مردن و کشته شدن یک دسته انسان بی گناه سالهاست وقتی اخبار افغانستان را گوش می کنیم نه از پیشرفت تکنولوژی خبری است نه از فرهنگ سازی، فقط از سیاست های چندگانه ی دولتمردان که دلیل اصلی این حوادث اند و کشته شدن هموطنان مان به گونه های مختلف چیزی دیگری نمی شنویم. یا انفجار یا انتحار یا قتل های ناموسی و یا سرقت ها و قتل های وحشیانه.چندی پیش خبر مرگ کودک ٢ ساله به نام عثمان و مادرش که نیز آبستن بود همه را تکان داد. واقعا نمی دانم چه بگویم دیگر توان بیان سخن یا نوشتن متنی را ندارم.زمانی که به چشم های این کودک بی گناه می نگرم به شدت از منطقه ی به نام افغانستان با تمام حوادث و رویداد های  وحشیانه ی و غیرانسانی که در این سرزمین رخ می دهد  متنفر می شوم  گویی مردم برای کشته شدن در افغانستان به دنیا می آیند .  احساس می کنم افغانستان تبدیل شده به بزرگترین قبرستان و شکنجه گاه، هر روز یک تعداد می میرند یک تعداد مجروح می شوند و یک تعداد از هم غم عزیزانشان می سوزند و این داستان سالهاست که ادامه دارد.