لبانِ خنـــــده شعری زیبا از انجیلا پگاهی

لبانِ خنـــــده را از تـــــو گرفــتند 

رخِ تابنــــده را از تـــــو گرفـــتند

 

 

لبانِ خنـــــده را از تـــــو گرفــتند 

رخِ تابنــــده را از تـــــو گرفـــتند

اول در بنــــد غــمهایت کشیدند

سپس آینـــده را از تـــو گرفتند

دوچــشمت عالم درد است بانو

رخت پاییــــــزی و زرد است بانو

ازیـــن مــــــــردانِ نامردِ زمـــــانه 

جهانت برفی و سرد است بانو 

سرت بارانِ از سنگ است بانو

دلت با درد در جنگ است بانو

خدایا روشــــــــــــنی ها را بیاور 

کزین شبهات دلتنگ است بانو

ا. پگاهی

25.12.2013