شعر " ستم به زن "

شعر  " ستم به زن "

  

از چه زن زار و خون جگر باشد

مثل مرغ شکسته پر باشد

زندگی در قفس بلای تن است

این مصیبت چرا برای زن است

وای از ما زنان در زنجیر

چادری بر سریم و جنس اسیر

همه محبوس گوشه های اتاق

شوهر مستبد زند شلاق

زن در این ملک بی سرو سامان

نه گلی بیند و نه آب روان

چون خریطه است چادری زن را

زن نبیند صفای گلشن را

تا که زن چادری به سر باشد

روزگارش از این بدتر باشد

کاش این چادری کنار رود

این خریطه زروی کار رود